Plastic behuizingen voor componenten waren volop in ontwikkeling, maar plastic behuizingen werden voornamelijk in de consumenten sector gebruikt. Daarom werden in de telecommunicatie evenals in de militaire sector hermetisch verpakte componenten toegepast. Maar het sluiten van de hermetische verpakking gebeurde soms in een (tropische, dus ) vochtige omgeving, waardoor ook vocht werd ingesloten. Dit vocht veroorzaakte door corrosie een significante verkorting van de levensduur van de erg kleine spoortjes op de componenten. Bij Onderdelen Applicatie was een erg inventieve methode ontwikkeld om de hoeveelheid vocht in hermetisch verpakte componenten te meten zonder deze open te maken (door Ir Bakker en A.Balvert). Dit gebeurde met behulp van een Cryo generator om de component sterk af te koelen.
Tijdens bedenken en experimenteren werd ook een afgesloten doorzichtige ruimte met vloeistof gebruikt om het gedrag van vocht in een component behuizing te bestuderen. Deze ruimte werd afgekoeld naar een temperatuur beneden het vriespunt. Tijdens deze experimenten borrelde deze vloeistof tijdens het afkoelen, wat iemand die toevallig passeerde de opmerking ontlokte “Misschien kookt het wel”. Dat werd eerst ontvangen als een geweldig idee, maar al snel ontdekte men dat dit geweldige onzin was van iemand de er echt helemaal geen kennis van had! (Vloeistof kookt alleen bij een temperatuur verhoging en niet bij koelen)